پایان سال 2011 و آغاز سال 2012 روحیه یابی و زیر سوال بردن مسیر اقتصادی آینده انگلیس ، اروپا و بسیاری از بقیه جهان را شاهد بوده است. پایگاه تولید فرسوده انگلیس و تصمیم برای حرکت به سمت اقتصاد مبتنی بر خدمات طی 20 سال گذشته به درستی مورد بررسی دقیق قرار گرفته است. مقایسه با تراز تجاری آلمان و تولید با کیفیت بالا به طور حتم باعث می شود شهروندان انگلستان تا حدودی تسلیم شوند ، و این سingال را مطرح می کنند که چرا ما فکر می کنیم جوابگوی امور مالی و مراکز تماس است.
ساخت ناگزیر تصاویری از ماشین آلات سنگین و میراث انقلاب صنعتی انگلیس - کشتی سازی ، راه آهن ، کارخانه های فولاد سازی و البته صنعت خودرو را به همراه دارد ، که سقوط آن به عنوان یک سریال صابون زننده در گزارش های خبری از دهه 70 به بعد بازی می کرد. با این حال ، این دیدگاه ذاتاً تاریخی است که از میراث انقلاب صنعتی به وجود آمده است. و گرچه از اهمیت بالایی برخوردار است ، تولید به جلو حرکت کرده است.
من می خواهم ما حوزه خلاقیت - طراحان ، تصویرگران ، معماران ، تبلیغ کنندگان و غیره - را از نظر ساخت ببینیم. این صنایع خلاق گروهی از مشاغل با نیروی کار بسیار ماهر است که مواردی را به فروش می رساند که در بسیاری از موارد برای صادرات به فروش می رسند و محصولات و خدمات با ارزش بالا مشابه آنهایی که آلمان اقتصاد خود را بر روی آنها بنا کرده است ، البته در بخش دیگری ارائه می دهد. .
اکنون ، این چیزهایی که ما ایجاد می کنیم ممکن است از فولاد ساخته نشوند و یا لزوماً در کارخانه ها شکل بگیرند ، اما فروش دارند. و هر بار که محصولات ، خدمات یا ایده های خلاقانه خود را صادر می کنیم ، به تعادل تجاری انگلیس کمک می کنیم و این کسری کنونی را کوچکتر می کنیم.
اما این صنعت درجه یک مستقر در انگلیس دارای یک مشکل تصویری است: بسیاری از مردم واقعاً نمی فهمند که ما چه کار می کنیم یا چگونه این کار را انجام می دهیم. آنها نمی فهمند که چگونه می توانیم از هیچ چیز شروع کنیم و چیز ارزشمندی برای فروش ایجاد کنیم. درک اینکه چگونه می توان فولاد را درون ماشین یا قابلمه جعل کرد ، آسان است ؛ کمتر آسان است که ببینید چگونه یک ایده انتزاعی به یک طرح بسته بندی ، وب سایت یا انیمیشن تبدیل می شود.
به غیر از چند استثنا solid محکم ، در مورد ما زیاد صحبت نشده است - سر جیمز دایسون و لرد فاستر که دو نفر هستند ، اما آنها در ملموس ترین پایان طراحی کار می کنند - علی رغم اینکه واقعاً کلاس جهانی هستند ، اما دارای شهرتی متناسب هستند. من فکر می کنم این مشکل ادراک مانع از توانایی صنایع خلاق در انگلیس می شود تا به عنوان بخشی به دنیا فروخته شوند (من در توانایی های مشاغل جداگانه برای فروش موثر خود تردید ندارم). ما باید مراقب باشیم: شرکتهای خلاق در انگلیس امروز می توانند رهبران جهانی باشند ، اما بدون ادامه سرمایه گذاری در آموزش و تحقیق و توسعه ، این بخش خطرناک است که طی 20 سال دیگر فعالیت کند.
انگلیس باید به شدت حمایت و شهرت خود را در زمینه نوآوری و تحقق خلاق حفظ و ایجاد کند. امروزه موانع ورود کمتر از هر زمان دیگری است ، به طوری که هر کسی در هر مکان می تواند یک تجارت خلاقانه را شروع کند. ما در دنیای سیمی زندگی می کنیم ، جایی که کار از راه دور و فن آوری ارزان به هر کسی با استعداد خلاق اجازه می دهد رقابت کند. رضایت خاطر چیزی است که انگلستان توانایی پرداخت آن را ندارد.
به همین دلیل است که ما به عنوان تولیدکننده باید به رشته های مختلف خلاقیت فکر کنیم. اگر دولت بتواند صنایع خلاق را با همان وضوح و تمرکز به فروش برساند ، همه ما می توانیم از این مزایا بهره مند شویم: صنایع سنگین می توانند طراحی را بیشتر در فرآیندهای خود ادغام کنند و طراحان می توانند از توانایی های مهندسی و نوآوری بهره مند شوند. انگلیس می تواند با وضوح خود را به عنوان تولید کننده کلاس جهانی ایده ها و محصولات معرفی کند.
فقط به این دلیل که طراحان به جای فولاد با ایده کار می کنند ، به این معنی نیست که این دو رشته بسیار متفاوت هستند. طراحی به عنوان یک صنعت باید در قلب تعادل بحث تجارت باشد و اگر این به معنای توصیف صنعت ما به عنوان "تولید خلاق" است ، پس باید با آن کنار بیاییم.
