با شور و شوق در حال دیدن اسباب بازی فعالیت موسیقی خود با آهنگ تکراری "Baa Baa Black Sheep" ، کودک هشت ماهه من در دنیای کوچک خودش جذب شده و فقط چند فوت دورتر با خوشحالی بازی می کند. با چشمانی خون آلود و در سومین قهوه روز خود ، با ناامیدی به صفحه لرزاننده کامپیوتر خیره می شوم. صفحه سفید با خیره شدن به من نگاه می کند و من آهی بیرون می کشم. ساعت 8 صبح است و من خسته شده ام. زندگی همیشه اینگونه نبود.
یک سال پیش من هنوز درگیر اشتغال تمام وقت بودم و خودم را که خیلی حامله بودم به ایستگاه قطار برای رفت و آمد صبح زود می رساندم و روزهای مرخصی زایمان را شمارش می کردم. در آن زمان سوالی وجود نداشت که من به کار آژانس خود باز خواهم گشت ، اما پس از یک جدایی نامنظم باعث شد که در یک آپارتمان زندگی کنم و دیگر توان پرداخت آن را ندارم ، انتقال 80 مایلی شمال به شهر محل زندگی من کار کاملاً خوبی بود.
عزم خود را جزم کردم و اجازه ندادم اوضاع مرا بشکند ، به حمایت از دوستان و خانواده ام متکی شدم و به نوعی از هفته های اولیه تغذیه شبانه روزی ، تغییر ناخوشایند پوشک و کمبود خواب جان سالم به در بردم. جایی در فاصله ماه سوم و چهارم دوباره احساس می کردم مثل من قدیمی هستم و آماده شروع کار هستم - اما بدون کار برای بازگشت و اندکی پس انداز ، انتخاب های من محدود بود. بازگشت به کار فقط برای این که حقوقم را برای مراقبت از کودکان تمام وقت خرج کنم ، چندان منطقی نبود. تصمیم گرفتم که به کار آزاد بپردازم.
مثل هر مادر آینده ای دیگر ، من فکر می کردم که آن را مرتب کرده ام ، اما فقط چند هفته بعد ، برنامه های بزرگ من در حال خراب شدن بود. من بیش از حد خودم را گرفته بودم و زیر فشار تلاش برای نگه داشتن این همه توپ در هوا ، کمانش می کردم که احساس می کردم یک خرابی کوچک دارم. در حقیقت من فقط غرق شده بودم و می دانستم که باید چیزی بدهد.
پنج ماه به جلو حرکت می کند و زندگی روزمره یک کار مداوم در حال پیشرفت است ، زیرا من عادات حاکم بر زندگی روزمره را با دقت اصلاح می کنم. در طول راه ، من کارهای عادی را پیدا کرده ام - مانند بلند شدن زود هنگام و چند ساعت قبل از بیدار شدن رایدر - و مواردی که این کار را نمی کنند ، مانند تلاش برای تایپ کردن یک مقاله در حالی که تعادل رایدر را روی زانوی من ایجاد می کنید ، که با من یک صفحه کلید دائماً چسبناک روبرو شد.
ترسیم مرز بین زندگی شغلی و زندگی در خانه همیشه آسان نیست ، و من مانند بسیاری از فریلنسرها به سختی می توانم خاموش شوم. در حالی که من لپ تاپ یا آیپد ندارم ، آیفون من برای دسترسی سریع به ایمیل ، فیس بوک و توییتر به طور دائمی در دسترس است - وقتی ذهنم باید به جای دیگری متمرکز شود ، من دائماً در آن وصل هستم.
احساس گناه غیر معمول نیست ؛ وقتی کار می کنم ، نگرانم که باید وقت بیشتری را با او سپری کنم. وقتی استراحت می کنم ، مدام تماشا می کنم. این یک حقه بازی مداوم است ، و گاهی اوقات احساس می کنم که هرکدام از کارها را به خصوص خوب انجام نمی دهم. برای خارجی که می گذرد و برای بعضی از دوستانم ، به نظر می رسد زندگی من منظم است ، اما زیر سطح من با عصبانیت دست و پا می زنم تا شناور بمانم.
وقتی بیدار هستم ، یا روی کارم متمرکز شده ام یا روی رایدر. با چند باره از زمان تلاش برای جلوگیری از طغیان سبد لباس و خالی بودن یخچال. من تقریبا از هر چیز دیگری دست کشیده ام.
در عمل ، تنظیم یک روز با ساختار مناسب در حدود زمان خواب و سایر فعالیت های کودک ، بهره وری من را بسیار افزایش داده است. پرورش یک شبکه پشتیبانی از والدین دیگر از خانه در من نیز به من کمک کرده است تا ناامیدی های روزمره را کاهش دهم ، و از آنچه که به سرعت می تواند به یک موجود منزوی تبدیل شود ، خوش آمدید.
من به تدریج یاد گرفته ام که سرعت پایین زندگی را بپذیرم و برنامه خودم را آرام کنم تا در نقش جدیدم به عنوان یک مادر منطبق شوم. و گرچه زمان شروع مهد کودک رایدر به سرعت در حال نزدیک شدن است ، و با این وجود مجموعه ای کاملاً جدید از چالش ها ، من به آینده خوشبین هستم.
بچه دار شدن یک بازی را عوض می کند. سازگاری با ساعات کار غیر متعارف در حالی که پاسخگوی خواسته های یک کودک کوچک است ، می تواند هرکسی را کمی لوس کند. اما با وجود حواس پرتی های اجتناب ناپذیر ، کنترل زمان و نحوه کار من یکی از بزرگترین مزایای شغل آزاد من است.
کلمات: لیزا هسل
